KABANATA 5

Kabanata 5

Be friend

Finally!

Sa kinahaba haba ng oras na ginugol ko ay nakita ko na rin ang classroom ko. Alam kong masyado na akong late para sa unang subject pero wala akong magagawa. Kung hindi ba naman kasi ako tinalikuran ng lalaking pinagtanungan ko ay baka nahanap ko ng mas maaga ang room ko. 

Bumuga ako ng hangin at ang bangs ko ay agad na nilipad. Ngumuso ako bago tinignan ang nakasulat sa may taas. 

I smiled.

V-35

Agad akong kumatok at nag hintay ng ilang segundo bago bumungad sa akin ang mukha ng isang babaeng nasa mid's 40 at taas kilay itong nakatingin sa akin. Bigla namang binundol ng kaba ang dibdib ko habang nakatingin sa kilay nitong sobra kung makataas. 

Kinagat ko ang ibabang labi bago lumunok. Masyadong nakakaintimida ang aura ng babaeng nasa harap ko. At kung hindi ako nag kakamali ay isa itong professor basi sa tindig at suot nito. And I am praying so hard na hindi niya ako pagalitan lalo na sa harap ng mga kaklase ko. Ayaw kong mapahiya sa unang araw ko. 

I sighed. 

"Ahm..."

"Name?" Taas kilay nitong tanong kaya tumikhim ako bago alanganing ngumiti. Oh, I know that it turned out to be a wry smile. 

"Thana Aclys Verielde miss." Sagot ko at agad naman nitong nilahad ang kamay kaya agad kong binigay sa kanya ang papel na nag sasabing enrolled na ako.

Kagat labi lamang akong naghihintay habang binabasa nito ang nasa papel. Nang mag angat ito ng tingin ay napalunok ako at mas lalo lamang kinabahan ng lakihan niya ang bukas ng pintuan. All of their stares are on me. Yumuko na lamang ako bago pumasok sa loob.

"Okay class. You have a new classmate here." Panimula ng guro at agad itong bumaling sa akin. Nanatiling tahimik ang klase at lahat ay nakatingin lang sa akin.

Sobra-sobrang kaba ang nararamdaman ko ngayon habang ramdam ko ang mga titig nila. I am not used to this. Wala akong lakas ng loob na tumayo sa harap ng maraming tao.I am not used to this. But maybe this time, I need to at least conquer this fear because all I have is myself.

"Come here and kindly introduced yourself in front of your classmates Ms. Verielde."

Pumunta ako sa gitna pinilit na  ngumiti sa kabila ng kaba na nararamdaman. Nanatili lamang ang tingin nila sa akin kaya agad akong tumikhim.

"I'm Thana Aclys Verielde." Pakilala ko at nanatiling tikom ang bibig nila kaya binalingan ko ng tingin ang guro namin.

Tumaas naman ang kilay nito. "That's all?" Tanong nito kaya agad akong tumango. Bumuntong hininga naman ito bago tinuro ang upuan na nasa hulihan at malapit sa bintana.

"You can seat there." Ani nito kaya agad akong tumango bago nakayukong pumunta doon.

Pagkaupo ko ay agad itong pumalakpak ng tatlong beses habang nakaharap sa akin.

"I'm Regina Valdez and your teacher for History subject. Now, welcome to my class Ms. Verielde." Anito kaya agad akong ngumiti bago tumango. Tumango din ito bago bumaling ang tingin nito sa libro at nagsimula na ulit itong magsalita sa gitna.

"In 1601 the alpha of the Sormei pack, Salem clan, and Hermeone became best of friends. At first, everyone was against it because they all knew our races were rivals.  But these three proved that no matter what race you are, you can still be friends with everyone. That is the reason why they decided to established a school. They build this school for all the werewolves, witches and vampires. For their clan---"

Napapiksi ako at tinignan ang katabi kong nakangiti sa akin habang hawak ang kwintas na suot ko. Kahit ang humingi ng pasensya ay hindi nito ginawa. Bagkus ay mas lalong lumapad ang ngiti nito sa akin. Kumunot naman ang noo ko at nagtataka itong tinignan.

"Hi. I'm Amabella clementine." Nakangiti nitong pakilala bago nilahad ang kamay sa harap ko. Alanganin naman akong ngumiti bago tinanggap ang kamay nito.

"Thana Aclys Verielde." Pakilala ko kaya tumango ito habang nakangiti pa rin. I find her cute. It is just that, I feel awkward. I'm not used to talking with my seatmate or classmates before. At nagulat din ako dahil inaapproached niya ako. Kanina kasi ay sobrang seryoso lang nila akong tinignan na para bang may mali sa akin. 

"You're so beautiful. I like your small heart shaped face." Sabi nito at parang nangangarap na tumingin sa akin. Napangiti nalang din ako at napailing.Everyone would always compliment me about my beauty, but I think I can't get used to it. Masyado akong nahihiya pag naririnig silang pinupuri ako. 

Nonetheless, I still smiled at her. Ang cute talaga nitong tignan. Lalo na at nakabun ang buhok nito. She is a chinita girl with thick and long eyelashes that compliment her amber eyes. She also has a high cheekbone and small lips. Mukha itong barbie doll pero pakiramdam ko ay hindi nito iyon alam.

I sighed.

"Thank you."

Napatawa naman ito dahil sa inasta ko. "Pansin ko. Ang hinhin mo."

Napangiti naman ako bago umiling. "Ahm nahihiya lang." Me? Mahinhin? Nah-uh!

"Naku! Ba't ka naman mahihiya sa akin? Ako lang to---"

"Ms. Verielde! Ms. Clementine."

Pareho kaming natigilan ni Amabella at dahan dahang binaling ang ulo sa harap. Napalunok ako ng makita ko ang nakataas kilay na si Ms. Regina. Napangiwi ako ng mapagtantong unang araw ko palang ay mukhang mapapagalitan na ako.

Palagi ko nga talaga mapapahamak ang sarili ko. Gusto ko nalang na tampalin ang ulo ko dahil sa katangahan na ginawa. Kung katangahan ba ang tawag doon. 

I sighed before biting my lips. 

"Uhm..." Nagkatinginan kami ni Amabella bago yumuko.

You are such a trouble magnet, thana.

"What are you two talking? Mind to tell us what is it? It seems like you two have your world while I'm discussing here in front." May diin ang bawat salita nito kaya mas lalo akong kinabahan. Patay ako nito. Unang araw palang ito na agad ang bungad? Great! Just great!

"Alam ko naman na narinig niya ang kwentuhan namin ni thana pero nagtatanong pa." Rinig kong bulong ni amabella pero agad itong napangiwi ng lapitan sya ni Ms. Regina.

"Yes I heard what you two talked. Now, I also heard you murmuring something. And I know that you will also hear this miss clementine." Nakamapaeywang na turan ni Ms.regina bago ito tumigil at hinampas ang desk ni amabella.

Napapitlag ako sa lakas niyon. Pakiramdam ko ay tinakasan ng kulay ang mukha ko. Gusto ko nalang na maihi sa sobrang kaba ko. 

"Get. Out." Madiing sabi ni Ms. Regina bago nito tinuro ang pintuan. Napalunok naman ako at sinulyapan si amabella na nakangiwi. She mouthed 'sorry' before turning to her things. Agad nitong niligpit ang gamit nito bago ito lumabas.

Unti-unti naman akong hinarap ni Ms. regina kaya agad akong yumuko. Kitang kita ko ang paglapit nito sa pwesto ko kaya wala sa sariling napalunok ako. Nah-uh.

Nangangatog ang paa ko sa sobrang kaba lalong lalo na dahil nasa akin na ang lahat ng atensyon nila. And her aura screams something. It is no other than, danger. 

"You." Untag nito kaya kagat labi kong inangat ang tingin at sinalubong ang titig nito. Nakita ko ang matapang nitong tingin kaya wala sa sariling hinawakan ko ang kwintas na bigay ng amo ni tiyang. Para bang doon ako kumukuha ng lakas ko ngayon. Bigay to ng amo ni tiyang na hanggang ngayon hindi ko pa alam ang pangalan.

I gulped while looking at her cold eyes. Sobrang strikto din ang tindig nito kaya hindi ko maiwasang kabahan. Sa klase palang ng tingin na binibigay nito ay parang sinasabi nito na 'Don't mess up with me'. Those sharp eyes can kill you anytime. 

Bumaba ang tingin nito sa kamay kong hawak ang kwintas na nasa leeg. Kita kong natigilan ito bago dahan-dahang bumalik ang titig nito sa mga mata ko. May pagtataka sa mata nito pero agad itong tumikhim at tumalikod sa akin.

"Why so early?" I heard her murmured before she turned her back on me.

"Makinig ka sa klase ko." Ani nito habang pabalik ito sa gitna. Tumikhim at tumango ako kahit na nagtataka ako sa inasta nito. What did she whispered? At bakit ganoon nalang ang reaksyon nito? Is there something wrong?

"Okay! Back to our topic....."

Hindi ko na nasundan ang klase nito dahil na din sa binagabag ako sa narinig kanina. Hindi ko man agad napagtuunan ng pansin yun ay tumatak pa din naman iyon sa isip ko. Those words that I didn't expect I would hear here. I don't know if I just misheard it but she said something. 

Vampires, werewolves, witches...I heard her right, right? She mentioned that awhile ago. She said that the Sormei pack, Salem clan and hermeone build this school for vampires, witches and werewolves. Those three creatures are rivals and even in book, it was stated that they don't have a good relationship with each other. 

And If those three created this school so that those creatures would unite with each other then...that means?

Nanlaki ang mata ko at ilang ulit na napalunok.Nilibot ko ang tingin sa mga kaklase ko at isa-isa silang tinignan. Nakikinig ang mga ito sa guro namin at parang wala namang kakaiba sa kanila. Parang ordinaryong tao lang din naman sila. With that thought, something pop up in my mind. Those words...

"Ayun sa nabasa kong article ay hindi daw sila pwedeng

masinagan ng araw dahil masakit daw sa balat nila yun. Tsaka mabibilis daw silang kumilos at parang normal na tao lang din sila na nakikihalubilo sa atin."

"Parang normal na tao lang din sila na nakikihalubilo sa atin."

"Parang normal na tao lang din sila na nakikihalubilo sa atin."

Paulit-ulit na nagplay ang sinabi ng kaklase ko sa utak ko. Parang unti-unting nag sink in lahat sa akin. Nag- aaral ba talaga ako sa skwelahan ng mga hindi tao? No!

"Ms. Verielde may problema ba?" Rinig kong tanong ni Ms. Regina kaya agad akong napatingin sa kanya. Kita ko ang pagtataka sa mukha nito kaya nakagat ko ang ibabang labi.

Pahiya!

Hindi ko namalayang napatayo pala ako dahil sa biglaang pagragasa ng emosyon.

"W-wala po Ms."

"Then why did you suddenly stood up?" She asked me and I can't help but bite my lower lip. What should I say? That I stood up because I realized that my schoolmates are vampires? Werewolves? And witches?

Lumunok ako at inilibot ang paningin sa paligid. Parang tinambol ang puso ko habang nakatingin sa kanila na nakatitig din sa akin ng may nagtatakang mukha. Kinagat ko ang ibabang labi bago lumunok ulit.

I sighed.

"Ahm wala po miss. M-mag C-cr lang po sana ako." Wala sa sariling nasabi ko bago ko kinagat ang ibabang labi. Tumaas ang kilay nito dahil sa sinabi ko bago ito tumango. 

 She stare at me, and I could tell that she sensed that I somehow didn't tell the truth. Nevertheless, she still proceeds to her discussion.  

Nakayuko naman akong lumabas ng classroom at nagpalabas ng buntong hininga ng makalabas na. Hindi ko kaya ang mga titig nila. At hindi ko kayang isipin na mga bampira ang mga kaklase ko.  Not just vampires. But a witches and a werewolves! For pete's sake! I'm studying in a school full of extraordinary creature. I don't think I can take it.

Never in my life had I imagined interacting with those creatures. Though I believe that they exist. But being with them is out of my mind. Hindi ko alam ang gagawin kung sakali man na totoo itong iniisip ko. 

I don't have a piece of concrete evidence that they are really what I am thinking about them. I only based everything on my observations about the surroundings. So I am still 55 percent not sure about it. 

But what if I have proven that they are really extraordinary creatures? What should I do?

I bit my lower lip before sighing. Actually, I don't know.   

Nakayukong naglakad nalang ako papuntang cr dahil yun din naman ang excuse ko. But I have the urge to look at the beautiful surroundings that is why I lifted my head. 

Huminga ako ng malalim at maliit na napangiti. Sobrang ganda ng paligid at hindi ko na mabilang kung maka ilang beses na ba akong namangha ngayong araw. This school is breathtaking. Especially when my eyes landed on their garden. 

Mas lumapad ang ngiti ko habang sinusuyod ng tingin ang paligid. Nasa kalagitnaan ako ng paglalakad ng maaninag ko si Amabella na nakaupo sa bench na nasa garden. Kumakain ito at parang hindi lang pinalabas ng classroom. Sarap na sarap ito sa pagkain ng chitchirya na parang nagpipicnic lang. Nakadantay pa ang paa nito sa isang upuan habang nakasandal ang likod niya. Ngiting-ngiti ito na para bang may naalala at ang mas nakakatawa pa ay nililipad ng hangin ang buhok niy

Napangiwi na lamang ako at napapailing. Hindi ko alam na ganito pala katigas ang ulo niya na kahit pinagalitan at pinalabas na ay parang wala lang sa kanya. At ang mas masaklap pa ay mukhang sayang saya ito dahil sa nangyari.

Mukhang naramdaman nitong may nakatingin sa kanya kaya agad itong lumingon sa pwesto ko. Nang makita nya ako ay agad itong kumaway sa akin. Ngumiti naman ako sa kanya at maglalakad na sana ako papunta sa kanya ng bigla itong nawala sa pwesto nito.

Kumunot ang noo ko at--- napanganga ako habang nanatiling nakatingin lang sa kanya. Laglag ang panga ko dahil sa nasaksihan. I gulp while still looking at her with a terrified expression. 

"Pinalabas ka din?"

Nanatili akong tulala at hindi makagalaw sa harap nya. Para bang lumabas ang kaluluwa ko ng bigla itong sumulpot sa harap ko ng ganun kabilis. Iyong puso ko ay biglang tinambol ng pagkasobrang lakas at pakiramdam ko ay nawalan ng kulay ang mukha ko. 

I-impossible---But that's what I'm thinking awhile ago. Iba pa rin talaga pag ikaw na talaga ang nakasaksi. Is this really true? Hindi ba ako pinaglalaruan ng imahinasyon ko? Baka naimagine ko lang yun dahil iyon ang iniisip ko kanina. 

But then she is here in front of me, smiling like what she did is just normal. Hindi ako namalikmata dahil tama ang nakita ko. Tumakbo siya ng nakapabilis papunta sa akin. 

"Hoy! Thana."

Nabalik ako sa realidad ng niyugyog ako nito sa balikat. Pero nanatili pa din ang panginginig ng katawan ko. At mukhang napansin nya iyon kaya agad nyang hinawakan ang balikat ko. Gusto kong magpumiglas pero wala akong lakas na gawin iyon. Pakiramdam ko ay isang kalabit nalang ay matutumba na ako. 

"Oyy okay ka lang?" Tanong nito pero hindi ko mahanap ang boses ko para magsalita. Siguro nakain ko na ng masaksihan ko ang lahat. 

"Thana naman eh." Kita ko ang pag aalala sa mukha nito kaya kahit kinakabahan ay pinilit kong buksan ang bibig ko.

"B-b-ampir-ra..."

Kumunot ang noo nito at nag tatakang tinuro ang sarili. Tumango naman ako kaya ngumiti ito at tinampal ako sa braso kaya nabuwal ako sa kinatatayuan. Kung hindi lang talaga niya ako maagap na nahawakan ay baka nakaupo na ako ngayon sa sahig.

"Ano ka ba naman thana! Syempre bampira ako! Tayong mga bampira lang naman ang mabilis kumilos. Tsaka ba't parang nagtataka ka? Eh tayong mga bampira, witch at lobo lang naman ang nandito sa skwelahang ito---" Natigilan ito at nanlalaki ang mga matang tinignan ako. Nanginginig ang kamay nitong tinuro ako. "W-wag mong sabihing t-tao ka?"

Wala sa sariling tumango ako kaya natampal nito ang noo nito bago ako nito hinawakan at hinila papuntang bench. Nanginginig pa rin ang mga binti ko pero nagawa kong makapaglakad sa tulong na rin ng hawak niya sa braso ko. 

Napalunok ako at ngayon lang naramdaman ang lamig ng kamay nito. Pinaupo ako nito bago ako nito hinarap.

"T-tao ka?" Tanong nya kaya tumango ako. Kinagat naman nito ang ibabang labi bago ako nito tinignan ng may nag aalalang mukha. Iyong mukha niya ay para bang namomroblema siya. 

Bumuntong hininga siya bago ako hinarap.

"Kung ganun ba't ka nandito? Alam mo ba kung gaano kadelikado ang skwelahang ito? Puno ito ng mga witch, lobo at bampira. Ano ang kakayahan ng isang mortal para iligtas ang sarili nya sa mga ganitong klaseng nilalang?" Pangaral niya.

Kinagat ko ang ibabang labi ko dahil hindi ko din alam. Ang gusto lang naman ni tiyang ay makapag aral ako kaya--- I stop when I realized something.

Possible kayang alam ni tiyang ito? Pero papaano kung oo? May magagawa ba ako?

But did she just lied to me? What is her reason for doing this?

"I know na kakakilala palang natin. Pero ayaw ko naman na mamatay ang isang taong inosente. Yes, we are taught and trained not to drink human blood. Pero minsan kasi hindi namin makontrol ang sarili namin. Lalo na at mismong tao pa ang pumasok sa lungga namin." Tumigil ito sa pagsasalita at napabuntong hininga. "Do I make sense?" Tanong nito kaya tumango ako.

Naiintindihan ko naman ang ibig nitong sabihin. Pero kahit kasi ako ay hindi alam na ganitong klaseng mga nilalang pala ang makakasalamuha ko. I was clueless. But the thing is...what if they will find out about this? Masisigurado ko pa ba ang kaligtasan ko?

Bumuntong hininga ulit ito at hinawakan ang kamay ko. "Hindi ko alam kung sino ang nagpapasok sayo dito pero alam kong, hindi ka naman nya ipapasok dito kung alam nyang mapapahamak ka."

Reality hit me. 

Ngumiti ako. Tama sya. Hindi naman ako ipapasok ni tiyang dito kung alam nyang ikakapahamak ko ito. Alam ko,  May rason sya at ang kailangan ko lang gawin ay ang pagkatiwalaan ang taong nagpalaki sa akin. 

What I need to do now is to confront her. 

*****

Written by: Stringlily