Pagkauwi sa bahay ay agad akong nakatanggap ng chat galing kay Jedrick at kay Ahmad."I'm sorry." sabi ni Jedrick."Hoy, Kybelle anong nangyari sa date niyo ni Jedrick?" sabi naman ni Ahmad.Hindi ko sila pinansing dalawa at diretso ng humiga sa kama ng may nakatapong unan sa mukha ng biglang muli itong tumunog.Ahmad is calling...I immediately declined his call and sent a message, "I'm sorry Ahmad wala ako sa mood." at pinatay ang cellphone.Ito ako ngayon nakatingin sa ceiling at iniisip lahat ng pinagsamahan namin ni Jedrick sa Phantom.Kung hindi ba ako naging pioneer batch, hindi kami magtatagpo ulit?Kailangan ko bang pagsisihan na sumali ako sa publication o magpapasalamat dahil dito ay nagkatagpo ulit kaming dalawa?Napatigil ako sa mga iniisip ng bigla may kumatok sa pintuan."Nak? Nandito ka na?" rinig kong tawag ni mama at agad ko namang binuksan ang pintuan para makapasok siya."Bakit ang aga mo? Hindi ba't may gagawin pa kayo ng mga kaibigan mo?" tanong niya."Tapos na p
"Anong susunod na ganap sa journ Ms. Myrtle? Effective ba 'yung pananakot natin?" tanong ni Ahmad ng magkita-kita kaming tatlo ng biglaan."Okay naman na sila, gumagawa na pero hindi pa rin sapat. Kailangan ng deep connections dahil baka mamaya bumagsak na naman sila. Magandang kilala nila ang isa't-isa para kaya nilang itayo ang mga sarili nila kapag mas nastress pa sila lalo sa mga susunod na buwan." sagot nito."Huy, mag get together tayong lahat maganda 'yun! Sasama kaming mga pioneer batch, kami mag-aayos!" ani naman ni Ahmad. "Ang tanong, papayag kaya sila? Alam niyo namang puro acads ang priorities ng mga 'yon." sabi ko."Edi sabihin urgent meeting at kailangan kumpleto lahat." sabi naman ni Ahmad. "Invite natin si Sir. J, okay lang ba?" suggestion pa niya. "Okay lang pero buti sana kung pumayag 'yun! Alam mo namang masyadong busy si daddy J." sagot ni Ms. Myrtle. "Sasabihan ko na ba sila?" tanong ni Ahmad. "Kailan ba?" tanong ko din."As soon as possible ba dapat?" dagdag
Nagising ako sa sikat ng araw na tumatama sa aking mukha. Umaga na pala. Ang bilis naman! Kakatulog ko pa lang kanina. Sinubukan kong idilat ang mga mata ko pero nahihirapan ako dahil namamaga pa ito galing sa matinding pag-iyak ko kagabi hanggang kaninang madaling araw. Kahit hanggang ngayon ay gugustuhin ko na lang na umiyak pa dahil hindi naman nawawala 'yung sakit na nararamdaman ko. Minsan nga naiisip ko na baka superhero talaga ako o kaya naman ay sorcerer dahil may kapangyarihan akong umiyak ng umiyak. Kaya kong umiyak sa loob ng buong isang araw ng hindi napapagod kakaluha at kakangawa. Naisip ko na din ang magiging pangalan ko kung sakaling superhero nga ako. Crybelle. Gusto ko pa sanang matulog pero nagdesisyon na lang akong bumangon para isara ang bintana ng kwarto ko at maligo. Pero pakiramdam ko maling desisyon itong ginawa ko. Kunsabagay, kahit anong desisyon naman kasi ang gawin ko pakiramdam ko ay mali, except sa isang grupo. Bukod kasi sa journmates ko ay l
Lumipas ang mga araw, linggo at buwan na gano'n pa rin ang every day routine ko. Magkukulong sa kwarto, mag-iisip kung bakit ganito ang pakikitungo sa'kin ng mundo, iisipin 'yung mga pangyayari na gusto kong mangyari sa buhay ko. Hanggang sa hindi na kakayanin ng utak ko na mag-isip pa kaya idadaan ko naman sa paghagulgol sa isang sulok. 'Yan lang ang every day routine ko. Mapabakasyon man 'yan o may pasok sa eskwela palagi lang akong nakakulong sa kwarto at lalabas lang kapag kakain o aalis na patungong paaralan until one day, I discovered the life in social media. Loris and 63 others followed you. Napangiti ako. Nadagdagan na naman 'yung bilang ng followers ko dito sa twitter. Ang mga taong 'yan, sila ang kasiyahan ko. Pakiramdam ko belong ako dito sa online world dahil dito kaya kong ma express ang mga pighating nararamdaman ko hindi tulad ng mundong ginagalawan ko dito sa bahay. Masaya dahil puro tawanan, maingay, at magulo, pero kahit gaano pa ito kasaya ay hindi ko mada
Sa wakas ang dami ko na ulit nakilalang mga tao! Pakiramdam ko ay tinanggalan na ako ng posas. Hindi ako makapaniwala dahil ang fairy tale nitong araw na'to kahit muntik na'kong mamatay. Nagbukas ako ng twitter account ko at nag post ng picture ko na nakangiti at nakapangalumbaba sa lamesa at binabalandra 'yung bracelet na binigay sa'kin kanina ni Jashley. Gumamit ako ng isang lyrics ni Taylor Swift para sa caption. "I was enchanted to meet you." - Taylor Swift Nakakuha 'yon ng doble sa bilang ng mga likes, retweets, at replies na madalas na natatanggap ko galing sa mga followers ko. "Wow, you look gorgeous!""You're beautiful when you smile, please always wear that.""I'm glad you've met someone today. FINALLY!" Yes, you're right...Finally. Kinabukasan ay maaga akong gumising para pumasok. Naglalakad ako papunta sa classroom ng bigla tumunog ang phone ko. Huminto ako para basahin ang text message ni Jashley. "Dito ka dumeretso sa gym nandito kami." Pagkapasok ko sa gym a
Nang maibalik ako sa reyalidad ay kaagad akong nagtungo sa Hospital na tinext sa'kin ni mama. Pagkarating ko doon ay nakita ko sila ni papa sa labas ng isang kwarto. Morgue. Napaluhod ako sa hagulgol. "Belle, tumayo ka diyan." pagsuway sa'kin ni papa."Pa, anong nangyari kay Kyrine?" tanong ko na humahangos pa rin."Hindi pa namin alam anak. Tumawag lang sa'min ang Hospital at sinabing puntahan siya dito." sagot niya bago itinuro ang loob."Ano? This is savotage! Sino ang gumawa sa kaniya nito?!" galit na sigaw ko."Anak, huminahon ka muna. Naireport na namin ang kaso ng kapatid mo at kakaalis lang ng mga pulis." paglilinaw niya sa'kin. Hindi ko alam kung ilang beses akong nagpabalik-balik sa paglalakad habang nakahawak sa aking ulo. Hindi ko kayang pumasok sa loob dahil baka hindi na ako makalabas at saluhan na lang siyang magtaklob ng kumot. Hindi ko matanggap ang sinapit ng kapatid ko. She never deserved this! Hindi ako pumasok ng isang linggo matapos mailibing ni Kyrine at
"Her family doesn't love her.""I pity you, Kybelle.""I retweeted your poem. Thank me, pathetic girl." Ilan lamang 'yan sa mga masasakit na salitang natanggap ko dahil sa ginawang pagkalat ni Val ng personal story ko. I'm just starting to see the other side of the world but someone already blocks my way. It was painful. I don't think I can trust people again. I cried the whole night because of that memory until I fell asleep. Kinabukasan ay walang pasok kaya naisipan kong gumising ng maaga para pumunta sa gym. Hindi ko yata kaya na mag stay lang dito sa bahay buong araw. Dahil tiyak na magpapadala na naman ako sa sakit na nararamdaman ko. Gusto ko munang umiwas sa mundo ng social media kahit saglit lang and have a healthy life. Kahit papaano ay may mabuti ding naidulot ang pagkawala ni Kyrine dahil simula nang mawala siya ay hindi na gano'n kahigpit sa'kin sila mama kaya nakakalabas na ako ng bahay tuwing walang pasok. Pero syempre may limitations pa rin kung saan lang ako
"May seminar workshop ng journalism dito sa School sa sabado. Kapag umattend tayo pwede natin 'yun maisama sa resume." wika ni Diana.Ilang segundo din akong nakatulala dahil napapaisip ako na sumali dito.Mahilig ako magsulat pero hindi ako gano'n kamulat sa journalism writing.Workshop lang naman diba?"Tara?" sagot ko."3 saturdays 'yun." dagdag pa niya."Okay lang para sa certificate!" pag-amin ko at sumang-ayon naman dito sina Rain at Paula.Kasalukuyan kaming nag-aayos ngayon ng mga papeles para sa darating na immersion next month.Naghahanda na din ako para sa darating na mock interview namin kay Ms. Jemerlin sa makalawa.We still have 1 month left before our immersion at wala akong mailagay na kahit na anong achievements sa resume ko dahil simula noong ipinanganak ako, wala akong nagawang kahit na anong makabuluhan.Senior High School na ako ngayon and after college makikita ko na ang reyalidad ng buhay kaya kailangan ko ng matutunang makisama dito.Napagdesisyunan namin ng mga